«...καί ἐπί γῆς εἰρήνη...»*

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία…» (Λουκ. β΄, 14).

Ἑορτάζουμε τά Χριστούγεννα, σέ μιά ταραγμένη ἐποχή. Ταραγμένος ὁ κόσμος μας ἀναζητᾶ τήν εἰρήνη καί τή γαλήνη. Τά Χριστούγεννα προσφέρουν αὐτό τό θεῖο δῶρο.

Μελετοῦμε τό μυστήριο τῆς κατά σάρκα γεννήσεως καί τίς σκηνές τοῦ  θείου μυστηρίου καί ἀκοῦμε τίς ἀγγελικές φωνές νά μεταφέρουν τό ἐλπιδοφόρο καί σωτήριο μήνυμα.

«…ἐπί  γῆς  εἰρήνη…»

Εἶναι γεγονός, διαλαλοῦν οἱ ἄγγελοι. Ὁ γεννηθείς Χριστός ἔφερε τήν εἰρήνη, τήν ἀληθινή εἰρήνη στή γῆ. Αὐτή ἡ εἰρήνη ὑπάρχει ἀπό τῆς σαρκώσεως τοῦ Κυρίου, προσφέρεται καί ἐπικρατεῖ στόν κόσμο μας.

Δέν ἐννοοῦν οἱ ἄγγελοι τήν ἐξωτερική εἰρήνη, τήν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν. Ἀναφέρονται στήν ἐσωτερική εἰρήνη, τήν εἰρήνη ἡ ὁποία πληρώνει, γεμίζει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτός ἔχει ἀγάπη καί ἀληθινά συνειδητή κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό μας.

Μιλᾶνε οἱ ἄγγελοι γιά τήν εἰρήνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία φέρει καί τήν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἰρήνη.

Ἡ ἀποστασία, ἡ παρακοή τῶν πρωτοπλάστων, ἡ ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἐπαναστάτη, ἐχθρό τοῦ Θεοῦ, ἀνήγειρε «τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ». Ἐχώρισε τόν οὐρανό καί τή γῆ καί ἔφερε τόν ἄνθρωπο στήν ταραχή καί τήν κατάρα.

Ὁ σαρκωθείς Θεός μέ τή γέννησί του ὡς ἀνθρώπου, κατέλυσε τό «μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ», ἕνωσε «τά τό πρίν διεστῶτα», ἔκανε τόν ἄνθρωπο φίλο καί υἱό ἀγαπητό τοῦ Θεοῦ.

Μέ τή Σάρκωσι καί τή Σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ ἄνθρωπος εἰσῆλθε σέ νέα κατάστασι χάριτος καί υἱοθεσίας.

«Ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ», δηλαδή συμφιλιωθήκαμε μαζί του (Ρωμ. ε΄, 10), μέ τή Σάρκωσί Του καί τό Σταυρικό Του θάνατο. Ἡ συμφιλίωσι, ἡ χάρι, ἡ υἱοθεσία, ἔφεραν τήν ἐσωτερική εἰρήνη στόν ἄνθρωπο, τή γαλήνη. Αὐτή τήν ἐσωτερική εἰρήνη ἐννοεῖ ὁ Κύριος ὅταν μιλάει στούς μαθητές του: «εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ΄, 27).

Στήν ἐσωτερική εἰρήνη τῶν μαθητῶν ἀναφέρεται πάλι ὁ Κύριος, ὅταν, ἐνῶ τούς προλέγει ὅτι θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς, μαρτύρια καί θάνατο, τούς καλεῖ νά ἔχουν εἰρήνη. «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοί εἰρήνην ἔχητε. Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον…» (Ἰωάν. ιστ΄, 33).

Ἡ εἰρήνη, λοιπόν, τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό καί ὄχι ἡ ἐξωτερική εἰρήνη.

Αὐτή ἡ ποθητή εἰρήνη ἀποκτᾶται καί διατηρεῖ-ται, ὅταν ὁ γεννηθείς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται καί μένει πάντοτε στήν ψυχή μας.

Ἄν ἡ ἁμαρτία μᾶς κάνει ἐχθρούς πρός τό Θεό καί μᾶς φέρει τήν ταραχή, τό ἀνικανοποίητο, τήν ἀπελπισία, ἡ ἀληθινή κοινωνία μαζί Του μᾶς φέρει εἰρήνη καί γαλήνη, αἰσιοδοξία καί ἀληθινή εὐτυχία. Καί ἄν ὑπάρχη ἡ ἐσωτερι-κή εἰρήνη μέσα μας, θά ὑπάρχη καί ἡ ἐξωτερική εἰρήνη μέ τούς ἀδελφούς μας.

Ἄν οἱ σχέσεις μας μέ τό Χριστό μας εἶναι ἀληθινές, γνήσιες, συνειδητές, ἄν ζοῦμε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέ συνέπεια, τότε θά μποροῦμε νά ἀγαποῦμε ὅλους τούς συνανθρώπους μας, φίλους καί ἐχθρούς, θά ἁπλώνουμε τήν εἰρήνη σέ ὅλο τόν κόσμο.

Ἄν ἡ ἐσωτερική εἰρήνη εἶναι ξένη ἀπό τή ζωή μας, γιατί ἀρνηθήκαμε τό Χριστό, τότε καί ἡ εἰρήνη μέ τούς συνανθρώπους μας, ἡ εἰρήνη τῶν λαῶν θά εἶναι ξένη, ἀδιανόητη, ἀπραγμα-τοποίητη.

Δυστυχῶς, ἡ ἐποχή μας ἀπομακρύνει τό Θεό ἀπό τή ζωή καί τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, κηρύσσοντας τόν πόλεμο κατά τοῦ Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ζῆ τήν ταραχή καί τό φόβο. Μάταια ἀναζητᾶ γαλήνη καί ἡρεμία ἤ τήν ψάχνει σέ ἐπικίνδυνα ὑποκατάστατα.

Σήμερα Χριστούγεννα!  Ὅσοι ἀγαποῦμε τό Σαρκωθέντα Θεό μας, ἄς προβληματισθοῦμε. Ἄς συνέλθουμε, ἄς μετανοήσουμε. Ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τήν καρδιά μας γιά νά ἔλθη ὁ εἰρηνοποιός Χριστό μας, νά μᾶς χαρίση ἐσωτερική εἰρήνη καί εὐτυχία.

Ἄς ἀπομακρύνουμε ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μᾶς κάνουν ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ μας καί νά μᾶς διώξουν τήν εἰρήνη, εἴτε εἶναι ὄργανα σκοτεινῶν δυνάμεων, εἴτε εἶναι αἱρε-τικοί, παπικοί, προτεστάντες, οἰκουμενιστές, μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ὀπαδοί παραθρησκευτικῶν ὁμά-δων, εἴτε εἶναι ἄνθρωποι καί ὄργανα τοῦ χωρίς Θεό κόσμου. Ὅποιοι καί ἄν εἶναι, ἐφ’ ὅσον δέν πιστεύουν καί δέν ὁμολογοῦν ὀρθοδόξως «Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα» (Α΄ Ἰωάν. δ΄, 3), μή τούς δεχώμαστε στή ζωή μας, μή τούς ἀκοῦμε γιά νά μή μᾶς χωρίσουν ἀπό τό Χριστό μας.

Ἄς ἐργασθοῦμε μέ φιλότιμο καί ἀνύστακτο ἀγῶνα μέσα στήν ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας, τή μόνη Ἐκκλησία στόν κόσμο, μέ ἄσκησι, μέ μετάνοια, μέ συνειδητή λατρευτική μυστηριακή ζωή γιά νά κατορθώσουμε τήν ἕνωσί μας μέ τό Χριστό μας, νά διατηροῦμε τήν ἐσωτερική μας εἰρήνη καί τήν εἰρήνη μέ ὅλους τούς συνανθρώπους μας.

Τό εὔχομαι μέ ὅλη τήν πατρική μου καρδιά.

* Ποιμαντορική  Ἐγκύκλιος  τοῦ  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου – Χριστούγεννα  2008